14 maart 2023

 zomaar vandaag kwam ik tot besluit weer actief te gaan bloggen , gewoon weer zin in. Over dat wat er voor mij toe doet , bijvoorbeeld over het feit dat ik verleden week een mooie vrouwendag beleefde bij Innerpeace, dat ik maar niet kan wennen aan een laptop en liever weer op een pc werk met los toetsenbord en kast en cd gleuf etc , dat ik me af en toe echt een fossiel voel als het gaat om levensdingen die me na aan het hart liggen en dat ik toch wel altijd een beetje een kluizenaar zal blijven.  En ook dat ik sinds Jongste dochter op zichzelf woont elke dag een liedje van haar luister, gewoon omdat ik mijn zingende meisje hier in huis mis. https://www.instagram.com/p/Cmzff5NJ1Oq/  op Insta zet er af en toe 1
 
Verder ga ik weer fijn plaatjes van handwerkjes hier showen , ook zin in

10 09 2021

Vandaag is het 4 maanden geleden dat wij mijn vader hebben begraven , 4 maanden  waarin er dingen gebeurden die ik echt niet voor mogelijk had gehouden als je me er eerder naar gevraagd had.
De afwikkelingen van de nalatenschap gaan zeer moeizaam en slurpen derhalve energie , mijn vaders idee om het makkelijker te maken heeft het juist vele malen ingewikkelder gemaakt. Ruimte voor verdriet is er bijna niet. De zomer die ik als een zomer voor bijtanken en ontspannen had gedacht werd er 1 van veel regel-dingen en zorg. Onze campingplek waar we zo graag meer wilden zijn zag ons minder dan ooit, mijn immer aanwezige restantje BO stak weer stiekempjes de kop op, ik ademde erin en nam het voor wat het was.
Slechts 1 festival was er dit jaar, gelukkig heb ik ook veel gemasseerd , AC en QT ambulant gegeven. Helende en helpende gesprekken op locatie aren ook echt fijn om te mogen geven en de Karavaan had de hele zomer fijne dingen te doen ;) . Naast alle zorgstress was er dus ook genoeg fijns.
Toch voelt het als een zomer die verdronk in dat wat er allemaal was, een zomer die niet echt gevierd werd, helaas.
Ik ben moe , zooooooo moe van alles wat is , er gebeuren zo veel dingen waar ik geen invloed op uit kan ( of wil ) uitoefenen en dat put uit. Ik huil veel ( de overgang en de BO resten maken dat ik sowieso snel "lek" )
Ik probeer het allemaal weer overeind te krijgen, te houden of wat er dan ook van toepassing is . Ik ben met dat wat is en dat is niet altijd zo simpel als het lijkt.

30 07 2021

 Bijna 3 maanden geleden overleed mijn vader, elke dag nam ik me voor te schrijven over wat dat met me doet, elke dag opnieuw zocht ik naar woorden en vond ze niet.
Ik ben gestopt met zoeken , een gevoel in woorden vangen ..........hoe doe je dat, en hoe rouw je als je na het sterven van je vader een berg modder met stront door moet graven op zoek naar dat wat essentieel is en er toe doet. Ik ben het zoeken moe, het valt niet mee met een notaris te moeten communiceren die steeds maar zegt terug te zullen bellen en bij wie dat naar 3 maanden nog niet een keer is gelukt. Steeds als ik bel, wordt er gezegd dat men terug zal bellen , enkel gebeurt dat niet./

Naast verdriet en verwarring, die het brengt, vooral ook bij mijn moeder,  is dit nou net niet een manier om aan het werken aan verlies toe te komen.

Het valt me zwaar, het missen van mijn vader,  het zien van wat en wie ie ook was, samen met een van mijn zussen  moeders steunen waar we kunnen, helpen , begeleiden ( wat deed mijn vader veel )
Vorm en ruimte geven aan mijn verdriet, kleur en klank, veel uit mijn hoofd in mijn gevoel , dansen tot de zon op komt en voel steeds weer voelen, waar ben ik, wie ben ik , wat doet deze onmetelijk diepe pijn met mij. En waar komt ie vandaan, dat mag ik ook voelen, die intensiteit, zo niet te vergelijken met het verlies van mijn kind .....................


 

02 10 2020

Overdenkseltje op vrijdag morgen .

lang lang geleden (be)studeerde ik zijnsgeorienteerde psychologie, ik leerde daar vnl om uit mijn pure essentie te leven.
Ten tijde van die periode in mijn leven had ik net wat labeltjes mogen ontvangen van mensen die daar veel verstand van schijnen te hebben ;) , Hb, Hsp, en een paar jaar daar voor HMS ( en ik maar denken dat ik superlenig ben )

dat steeds vanuit mijn essentie leven en dat voorleven aan cliënten en mensen om me heen leek altijd heel gemakkelijk, terwijl het soms echt best pittig was vanwege de oordelen die mensen erop lijken te moeten hebben.

Dat echter deerde me steeds minder , ik "ben" en dat is voldoende. De puurheid die ik beleef en waarneem zijn me genoeg. Ik maakt me steeds vrijer.

Ik merk echter het laatste half jaar dat de diepgaande bemoeienis van dat wat zich de overheid noemt ingrijpend ingrijpt op dat wat is .

Chris Kersten beschrijft het mooi : "Angst vermindert de rust en daarmee de wijsheid, maar doet ook harten sluiten. Angst doet zonder oplettendheid ons meer gericht zijn op onze persoonlijke overleving dan op die van anderen. Omgekeerd is openheid en liefde de beste remedie voor angst en innerlijke onrust. Alle tijden van oorlog en geweld hebben dit bewezen. Op een bepaalde manier is er ook nu sprake van een soort oorlog met alle bijbehorende effecten."

vanuit die gedachten kies ik steeds weer voor openheid en liefde, voor een open hart, een warm hart, mijn essentie.
Delen en helen !!

 

13 09 2020

 Vandaag zou opa Gorter  107 zijn geworden , dat wil zeggen als ie nog had geleefd natuurlijk . Opa overleed echter op 09 05 1998,  mijn lieve opaatje, ik mis hem vaak, Oma miste hem nog veel vaker. We spraken er veel over, over haar gemis. Over verdriet en pijn en zorgen maken enzo in het algemeen wel , omalief , haar mis ik nog veel meer.
Vandaag is het een lekker dagje in Nederland, het is zonnig en best lekker warm, ik geniet ;)  ( en denk aan opa ) ik naai wat , brei wat en kijk een serie , eigenlijk wil ik wel gaan zwemmen en tegelijk ook niet , ben vandaag na een week vol van veel gewoon een beetje moe ;) 

Ik bladerde wat in oude fotomappen en kwam deze lieverd tegen ,

 10 jaar geleden alweer . Wat gaat de tijd toch snel

8 maart 2020 vrouwendag

Vandaag is het vrouwendag, een dag waarop de rechten van vrouwen centraal staan. Ik vier dat elke jaar met mezelf en ook af en toe met andere vrouwen. Vroeger altijd in het vrouwengebeuren waar ik actief was,later met kind in Hoorn in Salto ook wel . Daarna hield het op ik kreeg een man , meer kinderen, deze man is niet zo van het vieren en van de actie. Meer en meer raakte ik op een eiland, een van onze kinderen overleed en nog verder raakte ik van mezelf verwijderd , er moest nl gezorgd worden, muren overeind gehouden worden en die muren brokkelden harder af dan ik kon bouwen, ik miste een tribe, mensen die mee konden bouwen, ik miste vrouwen. Later nog weer was er het soulcenter , met de vrouwen ;) zo fijn. Echter het kwam in mij niet helemaal overeind , ik bleef in de schaduw van mezelf , klein, onzeker en gewond.

En weer besefte ik dat het zo jammer is dat onze westerse samenleving toch wel erg uit eilandjes bestaat.

Ik zocht, keek om me heen met al mijn pijn en zag niet wat ik zocht , kon het niet vinden, niet in mezelf en ook niet om me heen.

Ik vroeg heel vaak om hulp, uiteindelijk bij een concullega therapeut en dat terwijl ik de hulpverlening als bedroevend ontoereikend had ervaren in de tijden daarvoor. Zonder het ze kwalijk te nemen, wist ik dat ze het gat in mijn bestaan niet zagen, mijn kinderverdriet, het alsmaar strijden voor bestaansrecht , dat kwam helemaal niet in beeld, de eenzaamheid die ik leefde. Daar hadden we het niet over.

Deze concullega echter prikte daar dwars doorheen en zag al mijn pijn , gaf het een naam en sloeg haar armen om me heen en ik durfde te ademen.

Ik slikte en snikte en voelde heel langzaam dat vrouwen nodig had , dat iemand de muziek in mijn leven had uitgezet en dat ik dat goed gevonden had , niet met toestemming vanuit mijn bewustzijn natuurlijk , echter wel door het te laten voor wat het was.

Hand in hand zetten we stappen, ik kwam overeind al het beuken en laten struikelen kreeg me niet meer op de grond, er kwamen immuun-ziekten , ik brak mijn enkels, echter elk jaar was er Lorelei, en ieder jaar waren er meer " cliënten " op mijn pad. Mijn rode tenten en maancirkels , ze zijn zo voedend, zonder dat, had ik het echt veel slechter gehad met mezelf , ik ontdekte echter ook in mezelf een honger naar een tribe , een groep vrouwen waar je het goed mee hebt, waar je van op aan kan , die je vertrouwen kan . En ik ontdek steeds meer dat ik moeite heb te vertrouwen , zo vaak beschaamd daarin, het zo zo ongelooflijk diep, de wonden van mijn kindertijd en jonge jaren werken zo door in het dagelijkse. De struggle om financieel overeind te blijven heeft in mijn gezinsleven zijn sporen heel diep getrokken , het totaal pakket aan pijn wil ik afschudden , het lukt me de laatste paar jaar eindelijk om te zorgen dat er wel altijd eten is , nu de rest nog ;) Ik geloof erin, onder de wanhoop en de pijn zit toch mijn altijd optimistische vrolijke pientere kleine meisje , het kind in mij wat me overeind houdt, ook als alles om me heen koud en kil is, als de ene rekening na de andere op de mat ploft , als er donkere wolken zich samenpakken boven mijn hoofd , als ik geen enkele nabijheid van lief ervaar, dat meisje wat altijd blij is, zet de muziek terug aan, helpt me overeind en zegt me dat ik liefde mag voelen, dat er echt wel mensen zijn die me lief hebben, dat ik net als iedereen van nature bestaansrecht heb, dat ik er mag zijn en met mij alle vrouwen .

Daarom vier ik vrouwendag, omdat we anders vergeten hoe onmetelijk krachtig we zijn.

25-12-2011 kerst ;)

Een leuke volle week ligt achter ons , we vierden Yule , kerst op school , deed lekker ontbijtboodschappen voor de komenden dagen en gingen lekker met zijn allen Alkmaar in. Alle kinderen hadden nog geld ( verjaardag folderwijk etc ) en wilden eens lekker in winkels rondkijken. ( ze hebben zo goed als al hun geld nog , we kochten heeeeeeeeeeeeeel weinig ;0), maar hadden wel heel veel fun .)
Ik voelde me vooral moe en verdrietig , verdrietig omdat ik deze week heel helder een en ander zag . dingen die ik gewoon wel wist , altijd al duidelijk waren , maar die ik nu ook kon voelen , helder voelen , gewoon precies weten hoed het zit en daar bij tranen.
Afscheid nemen van het idee dat sommige dingen ooit nog worden wat fijn zou kunnen zijn.

Voor mij was/is kerst een feest wat je samen met familie vieren kan , wat ik echt fijn zou vinden , alle broers/zussen bij elkaar en het fijn hebben samen.
in onze families zijn wij denk ik de enige die dat fijn vinden .
En dat maakt verdrietig, er zijn jaren geweest dat ik nog heb geprobeerd eea vorm te geven , maar zonder succes.
Dit jaar heb ik het idee los gelaten en daarmee de pijn toegelaten, het gaat er niet van komen .
Om verbinding te ervaren en liefde

uit te wisselen is meer nodig dan 1 iemand die dat wil ;-)




De energie van de haat zal je op geen enkele manier baten.
Maar de energie van de vergeving, een uiting van liefde,
zal je leven op een positieve manier veranderen.

04 03 2020

4 maart is het vandaag, de verjaardag van mijn oma die niet meer is, als 19 jaar niet meer .
Zwanger van mijn bijna 19 jarige heb ik haar begraven, mijn 5e en 6e kind heeft ze niet kunnen knuffelen. Ik mis haar, heel vaak, heel veel. Ze was als een moeder voor mij, begreep me zonder woorden en ik haar. Onze band was heel hecht, niet zo vreemd misschien, mijn eerste maanden woonden mijn ouders bij mijn oma en opa in en oma was meer een moeder dan mijn eigen piep piep jonge moeder.
En vanaf mijn 5e ongeveer woonden we een straat verder , dat was ook zo goed als bij oma in huis. Uit school ging ik vaak naar haar toe, als ik me rot voelde, ging ik naar haar toe, en als er Olcay dingen thuis gebeurden, ging ik als het even kon ook naar haar toe .
Hoe ouder ik word en hoe langer oma dus ook niet meer hier is, hoe meer ik begrijp hoe groot haar aandeel in mijn "zijn" is , hoeveel ik van haar heb geleerd, hoe belangrijk zijn was ( en eigenlijk nog is ), Oma mijn veilige haven, haar armen om me heen mis ik nog het meest.
Vandaag wil ik bloemen om op tafel te zetten met een kaarsje ernaast .
Oma haar verjaardag, altijd een dag na die van mijn paps, het was altijd zo gezellig in hun kleine huis, oma de moeder van mijn moeder waar ik me altijd zo geborgen wist.
Het raakt me ook dat mijn kinderen niet zulke grootouders hebben, want hoewel zowel mijn als mijn partner zijn ouders nog leven is er niet echt een warme band tussen mijn kinderen en hun grootouders. Ik had ze dat zo gegund. Ik kleur een kleurplaat van Kleurfeest punt nl en huil , gewoon omdat ik haar zo mis .

Maandag 02 03 2020

De weggevers van deze maandag zijn :
1 maal een aloevera stekje,
1 tas vol leesboeken ( ik lees vnl detectives en fantasy dus geen zwijmel of streekromans)
1 tasje rekenboeken voor basisschoolkinderen
1 tas vol stofrestanten geschikt voor quilten en poppenkleding etc


het gaat lekker hier, minder pijn, gestopt met medicatie omdat ik er erg misselijk van werd, nu enkel blue rub om te smeren en verder mezelf flink in acht nemen , dat is met dit snertweer prima te doen ;) .

Veel drumtassen genaaid afgelopen week en veel storykeepers geknipt, hoofden gestopt, de poppen schieten op zo,   morgen verjaart mijn paps dus naaien we niet, woensdag echter komen er vast wel 2 a 3 tot leven zeg maar.
Iedere ochtend beginnen met bewegen( Body Groove ) op lekker trance muziek en een misosoepje als ontbijt doen wonderen hier, dat bewegen gaat zelfs zittend heel goed ( fijn dat dat in de filmpjes ook gebeurt, dat er mensen zittend de oefeningen doen )

Straks nog even een mooie laagkruisbroek afnaaien voor mezelf , lekker een voorjaarsstofje daar word ik blij van ;) .
 Nou allemaal snel laten weten dat je een tas boeken wilt , dan ruimt het hier lekker op ;)

 

maandan 24 02 2020

We gaan er weer voor , elke dag een stukje bloggen ;) gewoon omdat dat kan .

Vanmorgen pijnlijk uit bed geklommen , knie rechts heeft er geen zin in en doet al een paar dagen (reuma) pijn. Deep blue rub er op en het wordt al heel wat draaglijker.
Ik heb flink uit geslapen m dus erg vroeg is het niet. Er wacht een client op een klankheling op afstand, op een of andere manier voelen die voor mij altijd krachtiger dan IRL klankhelingen.
 Na de heling werk ik mijn webshop bij en soc media en vervolgens is het tijd om een soepje te maken , lekker met verse groenten, genmai miso en gember, het smaakt me goed.

dan de pakjes van vandaag inpakken er zitten veel cadeautjes bij , weggevers, ik hou er van weggeven, de komende weken zal ik de weggevers  ook hier posten  , morgen of woensdag post ik wat handwerk , vandaag het boek De tweeling van Tessa de Loo, je mag het ophalen of op laten sturen net wat je wilt , verzenden is qua kosten echter wel voor jou  . Het plaatje leende ik van het www, mijn voorkant is iets anders .

Ik ga pakjes inpakken , tot morgen


t

een zomer vol van veel

dit jaar heb ik voor het eerst een heerlijk caravannetje om mee rond te rijden in het hollandse , niet te ver, het is al een wat ouder vannetje,  wel heel fijn . Naar festivals is zo goed te doen als de toilet niet te ver strompelen is en er een slang aan de douche zit .
We hebben het goed zo, jongste zoon en ik samen of jongste dochter en ik samen, de rest van het volkje gaat niet mee, kennelijk hebben ze daar geen behoefte aan.

we gaan genieten .

op de fiets

https://www.gofundme.com/f/op-de-fiets?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=p_lico%2Bupdate&fbclid=IwAR1UbTngC5FHxalw4N5V_uraYqfT-utKxDcS9i4iKlgxPIdt_PMqu-iV3-4


 ik wil graag weer op de fiets, veel op de fiets, wie weet gaat dat lukken, ik hoop het ;)

06 10 2019

Gisteren was ik naar een fijn samenzijn in Dronten, met 3 van mijn kinderen en miene man lekker naar het 25 jarig huwelijks moment van mijn zus(je). Het was gezellig en het raakte me enorm dat mijn zus oprecht blij was dat we er waren. Ik vond dat bijzonder, niet dat ze blij was, maar dat ik dat ook merkte, het haakte zich vast in mijn gedachten en ik heb er lang op gevoeld en over gedacht, wat maakte nou toch dat het me zo blij maakte ??

Na veel mijmeringen kon ik er niet echt om heen, het raakt heel nauw aan mijn gevoel zo vaak die "uninvited guest" te zijn, ook als ik wel ben uitgenodigd.

Kennelijk is er in mij altijd nog die behoefte te weten dat ik er mag zijn , dat er mensen blij van me worden. Dat voelen en omarmen bracht tranen, zoveel tranen. Mezelf hierin erkennen, de eenzaamheid die er zo vaak is zien, dat blijft een pijnlijk proces.

Ik weet dat het iets van mij is, iets waar ik al heel lang mee stoei, iets wat soms "verwerkt" lijkt en dan weer de kop op steekt.

Het verleden heeft me gevormd, het gat in mijn bestaan door het leven met "afwezige" ouders is er gewoon, dat hoef ik niet te negeren.

Het verdriet hierom sluit ook weer naadloos aan bij morgen, Xarah haar sterfdag, de dag dat ik net iets meer dan andere dagen ook dat gat waarneem, de afwezigheid van Nina haar tweelingzusje, ik geef daar vorm aan, schrijf boeken vol, maak herinner-dingen in wol klei en andere materialen, geef gestalte aan dat wat er wel is. Vannacht heb ik in het verlengde daarvan ook vorm gegeven aan het gevoel dat er gisteren opeens was, in een dans die helend voelde met klanken die van heel diep kwamen

14 mei 2019

Een half jaar later is het, een half jaar nadat ik verbijsterd stil in mezelf bleef. Er gebeurde de 15e november namelijk iets wat me knock out sloeg, wat me onderuit haalde en waardoor het stil werd in mij, doodstil, terwijl tegelijkertijd ook een storm losbarstte in mij en ik een razernij voelde opkomen die ik heeeeeeel lang niet gevoeld heb/had. Een half jaar  lang kom ik gen woorden geven aan wat er gebeurde en hield ik mezelf voor dat het niet zo erg was al ik het voelde. Inmiddels heb ik het op alle lagen doorvoelt en weet ik dat mijn eerste reactie, mijn ontsteltenis, mijn misselijkheid op dat moment de meest pure reactie was die er kan en kon zijn.
Wat gebeurde er :
Het geval wilde dat ik op mijn verjaardag visite kreeg van schoonouders, dat is en was heel OK, mijn oudste kind was er ook , hij verjaart twee weken na mij en oma ziet hem niet zo heel erg vaak, hij woont op afstand. Daar waar opa en zij bij alle uitwonende kleinkinderen in de eerste week al op de stoep stonden hebben ze de stoep van mijn zoon nog niet weten te vinden in al die jaren dat hij daar woont.
Oma gaf mijn zoon geld voor zijn verjaardag , 20 % van wat ze andere kleinkinderen geeft incl mijn oudste dochter die ook zelfstandig woont, die krijgt dus wel dat wat ze altijd kreeg, echter tegen mijn zoon wordt gezegd dat dat is omdat ie zelfstandig woont. Ik hoor het haar zeggen en weet dat ze liegt en ik voel iets in mij stuk gaan, kapot, niet om de hoogte van het bedrag, dat maakt niet uit , al gaf ze niets , wel om de leugen, het raakt me dieper dan diep omdat ik het niet begrijp. Het valt samen  met alle leugentjes die we voor onze kiezen kregen, denken mensen werkelijk dat je dat soort onzinjokkerijen kan verkopen zonder dat iemand daar doorheen kijkt ?? Nee toch ?? Ik slik mijn opkomende tranen van boosheid en onmacht in en wacht tot ze weg zijn. Heb het er over met mijn zoon die het niet met zoveel woorden zegt maar waarvan ik zie dat het hem onaangenaam raakt. Ook hij weet anders.
Ik heb de afgelopen maanden veel gevoeld en nagedacht over dit stuk en veel gehuild over dit stuk en het blijft zo pijnlijk, ik ben op zoek naar de antwoorden op de vraag waarom het mij zo ontzettend uit het lood sloeg , waarom ik dit als zo zwaar ervaar.  Diep van binnen zitten antwoorden, waar ik voorzichtig naar luister, waarheden. Ik weet wel waarom het mij zo ontzettend raakt, ik weet echter niet waarom mijn schoonouders dit doen .

08 11 2018

Dankbare donderdag it is ................ bijna elke donderdag post ik iets waar ik dankbaar voor ben , er is zoveel om dankbaar voor te zijn dat dat geen probleem is.
Wat naast al die dankbare gevoelens echter ook bestaat in mijn gevoelsleven, is melancholie en een soort van vertwijfeling oid.
Over precies een week word ik 53 ;), moeder van 6 kinderen ben ik, 2 daar van hebben een eigen plek met hun lief , 1 keerde op haar schreden terug naar de oorsprong toen ze nog net geen 1 jaar oud was.
Het moeder worden en zeker ook de pijn van het sterven van mijn kind  zijn heel bepalend geweest, voor hoe ik in het leven sta. Ze hebben bij gedragen aan het ervaren van mijn kracht , van wie ik in het diepst van mijn wezen ben.
Toch ook is in mij altijd het gevoel van gekortwiekt zijn, bepaald door de omstandigheden en de keuzes die ik maakte, mijn vleugels niet uit kunnen slaan . In mijn jonge jaren beperkt door  geloofsregels en instabiliteit in het gezin waar ik opgroeide en later zelfstandig wonend, de combinatie van studie, werken en wonen als dusdanig ervaren dat het voelde als een soort tijd-vretend geheel waar weinig ruimte voor mij was , best gek, die studies waren nl leuk en de banen er om heen ook, ik heb gewoon echt veel plezier gehad in die tijd, ik heb eigenlijk altijd wel veel plezier , ben gewoon een blij mens, enkel wel een blij mens wat eeuwig en altijd het gevoel heeft te kort te schieten en dat, dat zit in mij.
Het denken weet nl dat er geroeid wordt met de beschikbare riemen zeg maar  en dat dat heel OK gaat, dat er binnen de mogelijkheden schijnbaar onmogelijke doelen toch behaald worden.

wordt vervolgd  ;)

07 11 2018

o jaaaa we zijn zomaar van oktober naar november gewaaid, 2e kind verhuisde naar een fijn huis en verjaarde en hup november it is .......................... nog een ruim weekje en dan verjaar ik , dit jaar maar eens niet thuis , geen zin in , we gaan waarschijnlijk lekker naar Amsterdam ofzo , ik zie wel , voor nu even niet zo heel veel ;)