Melancholie

4 oktober 2013 , bijna 14 jaar geleden alweer dat wij nog geen maand nadat we trouwden de oproep van het ziekenhuis kregen voor Xaar haar operatie , bijna 14 jaar geleden ook dat ze weg ging van hier , terug naar haar oorsprong , elk jaar weer even dat moment, de melancholie , die er naast haar plekje in onze harten , haar plekje in ons leven ook gewoon is , die dagen dat het gewoon weer even heel lichamelijk voelbaar is dat ik haar mis . Gewoon altijd wel , niet heel vreselijk , maar gewoon missen , gewoon een stukje naast Nina wat er wel hoort niet daar vinden.

Vanmorgen keek ik in de spiegel  en heel even leek het alsof ik mijn oma daar zag , dat gebeurde me wel al eerder dat ik haar even zag in mezelf , mijn lieve lieve oma die ik gewoon zo ontzettend mis .
een vrouw die onvoorwaardelijk van mij hield , met een liefde , een warmte die ik verder niet meer heb ervaren , 35 jaar lang was ze een van de belangrijkste vrouwen in mijn leven , mijn schuilplekje als ik dat nodig had , mijn thuishaven , bij oma kon ik altijd helemaal mezelf zijn, ik ben haar zo dankbaar dat dat kon , dat zij me kon laten zijn.

ze was er ook , toen Xarah doodging , ze kwam bij me hield me vast , ze huilde met me mee , ze had verdriet omdat ik dat had , dat heeft me goed gedaan , dat ze er ook toen nog was .
En vandaag , vandaag had ik zo graag gewild dat ze er was , dat ze me even vast kon houden , me raad kon geven over alles wat er is , waar graag met haar even over zou kletsen , soms pak ik de telefoon en tik ik haar nummer al in ....................  

Vandaag is zo een dag vol tranen van missen en meteen gevolgd door tranen van het lachen om de dingen die we meemaakten : Ik en oma en ik en Xarah