Vandaag zomaar gewoon even totaal van slag, de meisjes weer naar school , ML weer naar zijn werk en ik uit mijn ritme geknald net maar de "hond" die er niet meer is uitgelaten, gewoon het ochtend rondje gelopen en verteld aan alle mede-wandelaars dat Plus niet meer hier is, het is zo leeg, de katten zoeken al een dag naar hun harige vriend.
Gisteren was ik "numb", volledig uit balans, vandaag valt de verdoving weg en voel ik vooral die scherpe pijn van missen, ik weet dat dat weggaat, zit er nu echter even midden in, in weet dat het gaat golven , dat het er dan zal zijn en dan weer niet en dat in uiteindelijk met weemoed en mooie herinneringen aan Plus kan denken, net als aan de ander viervoetertjes die hem voorgingen.
Als gezin begroeven wij gisteren onze derde hond, ik bedacht me dat jongste zoon deze hond altijd om zich heen heeft gehad en oudste zoon heel bewust een tweede hond verloor , de eerste is gegaan toen hij pas 3 was , daar zal ie weinig herinneringen aan hebben.
Het helpt me, terugdenken aan Herrie, mijn allereerste eigen hondje, wat altijd en overal bij me was. Een vriendje is barre tijden, stokoud is ie geworden.
Tegelijkertijd was Bo een tijdje daar , kort , want Bo was geen hond die bij kinderen kon , een Bouvier die al van alles had meegemaakt en die gelukkig een plekje vond op een boerenbedrijf .
Na Herrie kwam Kees bij ons wonen, een zwarte flatcoated retriever die helaas op zijn 7e al zo ziek werd dat inslapen de enige optie was, wat een verdriet hadden we, ik weet het nog zo goed , ik was zwanger van jongste.
Na het vertrek van Kees kwam er heel snel een ander hondje op ons pad , via Laura hoorden we van honden bij hele lieve mensen in het Franse land, we aarzelden eerst wat, zo snel al ... Kees was pas 2 maanden weg, toch voelde het goed en zo kwam Plus in ons leven, een klein bang bruin bolletje. Dat bange is nooit helemaal weg gegaan, het is de enige hond die ik ken die werkelijk bang was in het donker.
Plus was mijn vriend, in dagen dat ik het echt even niet meer zag , kwam zijn kop al vanzelf op mijn schoot terecht, in de weken dat ik zo ziek was en de koorts door mijn lichaam raasde was ie er gewoon , naast me.
En nu, de confrontatie met het verdriet in mij , Plus zijn heengaan heeft de sluizen open gezet en ik voel alle pijn en verdriet die ik de afgelopen jaren enkel met hem deelde, die ik met mijn hondebeest deelde , ik kan enkel maar huilen, huilen en voelen.
En nu, de confrontatie met het verdriet in mij , Plus zijn heengaan heeft de sluizen open gezet en ik voel alle pijn en verdriet die ik de afgelopen jaren enkel met hem deelde, die ik met mijn hondebeest deelde , ik kan enkel maar huilen, huilen en voelen.
