een zomer vol van veel

dit jaar heb ik voor het eerst een heerlijk caravannetje om mee rond te rijden in het hollandse , niet te ver, het is al een wat ouder vannetje,  wel heel fijn . Naar festivals is zo goed te doen als de toilet niet te ver strompelen is en er een slang aan de douche zit .
We hebben het goed zo, jongste zoon en ik samen of jongste dochter en ik samen, de rest van het volkje gaat niet mee, kennelijk hebben ze daar geen behoefte aan.

we gaan genieten .

op de fiets

https://www.gofundme.com/f/op-de-fiets?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=p_lico%2Bupdate&fbclid=IwAR1UbTngC5FHxalw4N5V_uraYqfT-utKxDcS9i4iKlgxPIdt_PMqu-iV3-4


 ik wil graag weer op de fiets, veel op de fiets, wie weet gaat dat lukken, ik hoop het ;)

06 10 2019

Gisteren was ik naar een fijn samenzijn in Dronten, met 3 van mijn kinderen en miene man lekker naar het 25 jarig huwelijks moment van mijn zus(je). Het was gezellig en het raakte me enorm dat mijn zus oprecht blij was dat we er waren. Ik vond dat bijzonder, niet dat ze blij was, maar dat ik dat ook merkte, het haakte zich vast in mijn gedachten en ik heb er lang op gevoeld en over gedacht, wat maakte nou toch dat het me zo blij maakte ??

Na veel mijmeringen kon ik er niet echt om heen, het raakt heel nauw aan mijn gevoel zo vaak die "uninvited guest" te zijn, ook als ik wel ben uitgenodigd.

Kennelijk is er in mij altijd nog die behoefte te weten dat ik er mag zijn , dat er mensen blij van me worden. Dat voelen en omarmen bracht tranen, zoveel tranen. Mezelf hierin erkennen, de eenzaamheid die er zo vaak is zien, dat blijft een pijnlijk proces.

Ik weet dat het iets van mij is, iets waar ik al heel lang mee stoei, iets wat soms "verwerkt" lijkt en dan weer de kop op steekt.

Het verleden heeft me gevormd, het gat in mijn bestaan door het leven met "afwezige" ouders is er gewoon, dat hoef ik niet te negeren.

Het verdriet hierom sluit ook weer naadloos aan bij morgen, Xarah haar sterfdag, de dag dat ik net iets meer dan andere dagen ook dat gat waarneem, de afwezigheid van Nina haar tweelingzusje, ik geef daar vorm aan, schrijf boeken vol, maak herinner-dingen in wol klei en andere materialen, geef gestalte aan dat wat er wel is. Vannacht heb ik in het verlengde daarvan ook vorm gegeven aan het gevoel dat er gisteren opeens was, in een dans die helend voelde met klanken die van heel diep kwamen

14 mei 2019

Een half jaar later is het, een half jaar nadat ik verbijsterd stil in mezelf bleef. Er gebeurde de 15e november namelijk iets wat me knock out sloeg, wat me onderuit haalde en waardoor het stil werd in mij, doodstil, terwijl tegelijkertijd ook een storm losbarstte in mij en ik een razernij voelde opkomen die ik heeeeeeel lang niet gevoeld heb/had. Een half jaar  lang kom ik gen woorden geven aan wat er gebeurde en hield ik mezelf voor dat het niet zo erg was al ik het voelde. Inmiddels heb ik het op alle lagen doorvoelt en weet ik dat mijn eerste reactie, mijn ontsteltenis, mijn misselijkheid op dat moment de meest pure reactie was die er kan en kon zijn.
Wat gebeurde er :
Het geval wilde dat ik op mijn verjaardag visite kreeg van schoonouders, dat is en was heel OK, mijn oudste kind was er ook , hij verjaart twee weken na mij en oma ziet hem niet zo heel erg vaak, hij woont op afstand. Daar waar opa en zij bij alle uitwonende kleinkinderen in de eerste week al op de stoep stonden hebben ze de stoep van mijn zoon nog niet weten te vinden in al die jaren dat hij daar woont.
Oma gaf mijn zoon geld voor zijn verjaardag , 20 % van wat ze andere kleinkinderen geeft incl mijn oudste dochter die ook zelfstandig woont, die krijgt dus wel dat wat ze altijd kreeg, echter tegen mijn zoon wordt gezegd dat dat is omdat ie zelfstandig woont. Ik hoor het haar zeggen en weet dat ze liegt en ik voel iets in mij stuk gaan, kapot, niet om de hoogte van het bedrag, dat maakt niet uit , al gaf ze niets , wel om de leugen, het raakt me dieper dan diep omdat ik het niet begrijp. Het valt samen  met alle leugentjes die we voor onze kiezen kregen, denken mensen werkelijk dat je dat soort onzinjokkerijen kan verkopen zonder dat iemand daar doorheen kijkt ?? Nee toch ?? Ik slik mijn opkomende tranen van boosheid en onmacht in en wacht tot ze weg zijn. Heb het er over met mijn zoon die het niet met zoveel woorden zegt maar waarvan ik zie dat het hem onaangenaam raakt. Ook hij weet anders.
Ik heb de afgelopen maanden veel gevoeld en nagedacht over dit stuk en veel gehuild over dit stuk en het blijft zo pijnlijk, ik ben op zoek naar de antwoorden op de vraag waarom het mij zo ontzettend uit het lood sloeg , waarom ik dit als zo zwaar ervaar.  Diep van binnen zitten antwoorden, waar ik voorzichtig naar luister, waarheden. Ik weet wel waarom het mij zo ontzettend raakt, ik weet echter niet waarom mijn schoonouders dit doen .