Gisteren was ik naar een fijn samenzijn in Dronten, met 3 van mijn kinderen en miene man lekker naar het 25 jarig huwelijks moment van mijn zus(je). Het was gezellig en het raakte me enorm dat mijn zus oprecht blij was dat we er waren. Ik vond dat bijzonder, niet dat ze blij was, maar dat ik dat ook merkte, het haakte zich vast in mijn gedachten en ik heb er lang op gevoeld en over gedacht, wat maakte nou toch dat het me zo blij maakte ??
Na veel mijmeringen kon ik er niet echt om heen, het raakt heel nauw aan mijn gevoel zo vaak die "uninvited guest" te zijn, ook als ik wel ben uitgenodigd.
Kennelijk is er in mij altijd nog die behoefte te weten dat ik er mag zijn , dat er mensen blij van me worden. Dat voelen en omarmen bracht tranen, zoveel tranen. Mezelf hierin erkennen, de eenzaamheid die er zo vaak is zien, dat blijft een pijnlijk proces.
Ik weet dat het iets van mij is, iets waar ik al heel lang mee stoei, iets wat soms "verwerkt" lijkt en dan weer de kop op steekt.
Het verleden heeft me gevormd, het gat in mijn bestaan door het leven met "afwezige" ouders is er gewoon, dat hoef ik niet te negeren.
Het verdriet hierom sluit ook weer naadloos aan bij morgen, Xarah haar sterfdag, de dag dat ik net iets meer dan andere dagen ook dat gat waarneem, de afwezigheid van Nina haar tweelingzusje, ik geef daar vorm aan, schrijf boeken vol, maak herinner-dingen in wol klei en andere materialen, geef gestalte aan dat wat er wel is. Vannacht heb ik in het verlengde daarvan ook vorm gegeven aan het gevoel dat er gisteren opeens was, in een dans die helend voelde met klanken die van heel diep kwamen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten