november 2016 spinsels ;)

Gisteren legde een val in het park alles even stil , eerder deze week voelde ik al dat ik het allemaal wat rustiger aan moest gaan doen, gisteren nam de kosmos het over en zette mij stil , enkel flink verstuikt in de tape,  schouder bont en blauw en nog heel pijnlijk.

Alle plannen voor die dag in de kast en ook vandaag flink ingebonden, als je niet mobiel bent lukt er minder .
En als er minder lukt denderen de piekermuizen naar binnen, ik stuur ze terug door te gaan klinken , en daarna te mediteren, maar ze blijven komen, ik besluit naar ze te luisteren, zoals ik luister naar de pijn in mijn lijf, ik hoor ze praten schreeuwen haast en hoor achter de woorden de vermoeidheid, teleurstelling, verdriet , diep diep verdriet. 
Verdriet omdat er ooit wel verwachtingen waren, voor het overleven, omdat er dromen zijn geweest waarin het allemaal zo anders was en dan brult er een andere muis overheen, dat dit onzin is en dat er zoveel om van te genieten is, de piekermuizen zwijgen.
Ik geef klank aan mijn wirwar aan mijn mixed emotions en denk terug en hup weer vooruit, zie kansen en weet mijn onmogelijkheden, wil niet in de valkuil van te veel stappen, er is nou eenmaal minder energie te besteden.
Weet ook dat ik voor mezelf mag gaan staan, mag gaan kiezen. En wat is dat dan, mezelf, is de gedachte die daaruit volgt .
Ik heb met zoveel liefde altijd alles voor mijn kinderen gedaan en vast niet altijd op de beste manier denkbaar , maar wel op mijn  manier, ik heb er van genoten, geniet er nog van en ervaar hun liefde .

Tegelijk ervaar ik ook andere dingen , het eeuwige schrijnende voortdurende eurodal, waarvan ik een periode dacht dat dat veranderen zou, ingegeven door de mensen die wishfull thinking prediken, dat als ik het er maar niet over had en in overvloed geloofde en dacht, het ook tovervloed en voorspoed zou brengen.
Ik keek middels opstellingen naar de stromen, legde vingers op pijnplekken, ruimde puin  ( en zie resultaat in die zin dat het mijn kinders heerlijk anders vergaat ) .


Ik praat veel met mensen, mensen die een zelfde soort dingen ervaren , die ook op energetisch niveau bergen hebben verzet , want dat heb ik , de rocky mountains verzetten is niets vergeleken bij het werk wat ik de laatste 15 jaren heb verzet. Ik ben trots op mezelf en trots op al die anderen , ik heb dingen in de vrouwenlijn geheeld die al eeuwen bloot lagen .

Hier thuis heb ik altijd de boot op koers gehouden, in de financieel meest zware buien eten op tafel getoverd, al mijn " heksen " krachten aangewend om te zorgen dat de reiskosten van de kids naar de middelbare VS  op tafel kwamen, ons huis in een atelier omgetoverd, in een fotostudio en in een bijhorende opslag ruimte ( en die moet echt naar buiten , al jaren , maar steeds dringender !! )
Ik hoef daar geen uitgebreide dankzeggingen voor, echter de minachting doet pijn.
Ik heb altijd geloofd dat ik veel belangeloos doe, echter toch minder dan ik zelf altijd geloofde denk ik nu, anders zou het toch niet zo onnoemelijk veel zeer doen, om gewoon niet gezien te worden.

Ik ben een van nature blij mens, zie altijd zon en vreugde, vier het leven in al zijn facetten, beweeg mee met de stroom en zie wel wat het allemaal brengt ;) , merk daarnaast echter dat ik toch wel graag wil voelen en beleven dat wat ik doe gewaardeerd wordt, dat ik met respect behandeld word, ik heb zo lang geloofd dat dat wat je geeft ook bij je terug komt, echter die balans, dat geloof lijkt te verdwijnen , ingehaald te worden door dat wat er is , dat wat er gebeurt en dat verbaast me dat weer , en brengt me bij mijn waarden en normen stuk, wat doet er echt toe ??? wat heeft voor mij nou werkelijk waarde ??

Mijn oervertrouwen in liefde , ik blijf geloven in liefde en dat maakt dat mijn spinsels in zwaarte inboeten, dat ik hoop blijf houden dat overleven ooit toch weer leven wordt.
Ik zie de mogelijkheden ;)

Dag Plus

Vandaag zomaar gewoon even totaal van slag, de meisjes weer naar school , ML weer naar zijn werk en ik uit mijn ritme geknald net maar de "hond" die er niet meer is uitgelaten, gewoon het ochtend rondje gelopen en verteld aan alle mede-wandelaars dat Plus niet meer hier is, het is zo leeg, de katten zoeken al een dag naar hun harige vriend.

Gisteren was ik "numb", volledig uit balans, vandaag valt de verdoving weg en voel ik vooral die scherpe pijn van missen, ik weet dat dat weggaat, zit er nu echter even midden in, in weet dat het gaat golven , dat het er dan zal zijn en dan weer niet en dat in uiteindelijk met weemoed en mooie herinneringen aan Plus kan denken, net als aan de ander viervoetertjes die hem voorgingen.

Als gezin begroeven wij gisteren onze derde hond, ik bedacht me dat jongste zoon deze hond altijd om zich heen heeft gehad en oudste zoon heel bewust een tweede hond verloor , de eerste is gegaan toen hij pas 3 was , daar zal ie weinig herinneringen aan hebben.

Het helpt me, terugdenken aan Herrie, mijn allereerste eigen hondje, wat altijd en overal bij me was. Een vriendje is barre tijden, stokoud is ie geworden.

Tegelijkertijd was Bo een tijdje daar , kort , want Bo was geen hond die bij kinderen kon , een Bouvier die al van alles had meegemaakt en die gelukkig een plekje vond op een boerenbedrijf .

Na Herrie kwam Kees bij ons wonen, een zwarte flatcoated retriever die helaas op zijn 7e al zo ziek werd dat inslapen de enige optie was, wat een verdriet hadden we, ik weet het nog zo goed , ik was zwanger van jongste.

Na het vertrek van Kees kwam er heel snel een ander hondje op ons pad , via Laura hoorden we van honden bij hele lieve mensen in het Franse land, we aarzelden eerst wat, zo snel al ... Kees was pas 2 maanden weg, toch voelde het goed en zo kwam Plus in ons leven, een klein bang bruin bolletje. Dat bange is nooit helemaal weg gegaan, het is de enige hond die ik ken die werkelijk bang was in het donker.

Plus was mijn vriend, in dagen dat ik het echt even niet meer zag , kwam zijn kop al vanzelf op mijn schoot terecht, in de weken dat ik zo ziek was en de koorts door mijn lichaam raasde was ie er gewoon , naast me.

En nu, de confrontatie met het verdriet in mij , Plus zijn heengaan heeft de sluizen open gezet en ik voel alle pijn en verdriet die ik de afgelopen jaren enkel met hem deelde, die ik met mijn hondebeest deelde , ik kan enkel maar huilen, huilen en voelen.

26 05 2016 Noa is jarig ;)

Vandaag is Noa jarig, mijn jongste dochter, een heerlijk kind . 15 jaar alweer is ze hier bij ons en van een wat stiller kind is ze in een prachtig mooie aanwezige vrouw aan het veranderen, ik vind het altijd zo bijzonder om dat proces te zien, heerlijk.
Het is wel een wat stillere dag , ik ben hard aan het werk dat niet , echter ze is pas rond half 6 thuis uit school , opas en omas zijn met vakantie en met haar vriendengroep viert ze het later ;)

Dat geeft mij de ruimte om vandaag de slingers op te hangen en eea vorm te geven de keuken te poetsen en de benedenverdieping een lekker met een doek te lijf te gaan.
"niet teveel willen"  , hoor ik mezelf denken,"gisteren lag je nog plat"  en dus zit ik hier nu even lekker met koppie thee te tikken wat er te tikken valt .

Ik heb alle "verstorende elementen " tot zwijgen gebracht ;) even geen WA en geen facebook , enkel de tuin, het inpakken van de auto, de verjaardag en ik ;) en strakjes de jarige en het feest ;)

23 03 2016 lente ???

Langzaam, heel langzaam kom ik uit mijn winterslaap. Zoals elk jaar vertraagd alles in de wintermaanden in mij, ik ben in mezelf gekeerd, inhuizig, samen met kleine zoon gaan we er af en toe op uit , echter wel naar stille rustige plekken , het doet ons goed , kleine zoon en ik houden van die winterstop, het voelt goed .
Verleden week zijn we voor het eerst sinds weken weer eens een dagje uit geweest, naar Amsterdam , fijn op bezoek bij lieve vrienden ;)
Voorgaande jaren was dat altijd een reden om flink veel te bloggen , echter ook dat stond dit jaar op winterstop , we hebben veel geschilderd, veel gebreid en gehaakt. Veel samen gedaan, veel gerekend ;) en we genieten  .