Gisteren legde een val in het park alles even stil , eerder deze week voelde ik al dat ik het allemaal wat rustiger aan moest gaan doen, gisteren nam de kosmos het over en zette mij stil , enkel flink verstuikt in de tape, schouder bont en blauw en nog heel pijnlijk.
Alle plannen voor die dag in de kast en ook vandaag flink ingebonden, als je niet mobiel bent lukt er minder .
En als er minder lukt denderen de piekermuizen naar binnen, ik stuur ze terug door te gaan klinken , en daarna te mediteren, maar ze blijven komen, ik besluit naar ze te luisteren, zoals ik luister naar de pijn in mijn lijf, ik hoor ze praten schreeuwen haast en hoor achter de woorden de vermoeidheid, teleurstelling, verdriet , diep diep verdriet.
Verdriet omdat er ooit wel verwachtingen waren, voor het overleven, omdat er dromen zijn geweest waarin het allemaal zo anders was en dan brult er een andere muis overheen, dat dit onzin is en dat er zoveel om van te genieten is, de piekermuizen zwijgen.
Ik geef klank aan mijn wirwar aan mijn mixed emotions en denk terug en hup weer vooruit, zie kansen en weet mijn onmogelijkheden, wil niet in de valkuil van te veel stappen, er is nou eenmaal minder energie te besteden.
Weet ook dat ik voor mezelf mag gaan staan, mag gaan kiezen. En wat is dat dan, mezelf, is de gedachte die daaruit volgt .
Ik heb met zoveel liefde altijd alles voor mijn kinderen gedaan en vast niet altijd op de beste manier denkbaar , maar wel op mijn manier, ik heb er van genoten, geniet er nog van en ervaar hun liefde .
Tegelijk ervaar ik ook andere dingen , het eeuwige schrijnende voortdurende eurodal, waarvan ik een periode dacht dat dat veranderen zou, ingegeven door de mensen die wishfull thinking prediken, dat als ik het er maar niet over had en in overvloed geloofde en dacht, het ook tovervloed en voorspoed zou brengen.
Ik keek middels opstellingen naar de stromen, legde vingers op pijnplekken, ruimde puin ( en zie resultaat in die zin dat het mijn kinders heerlijk anders vergaat ) .
Ik praat veel met mensen, mensen die een zelfde soort dingen ervaren , die ook op energetisch niveau bergen hebben verzet , want dat heb ik , de rocky mountains verzetten is niets vergeleken bij het werk wat ik de laatste 15 jaren heb verzet. Ik ben trots op mezelf en trots op al die anderen , ik heb dingen in de vrouwenlijn geheeld die al eeuwen bloot lagen .
Hier thuis heb ik altijd de boot op koers gehouden, in de financieel meest zware buien eten op tafel getoverd, al mijn " heksen " krachten aangewend om te zorgen dat de reiskosten van de kids naar de middelbare VS op tafel kwamen, ons huis in een atelier omgetoverd, in een fotostudio en in een bijhorende opslag ruimte ( en die moet echt naar buiten , al jaren , maar steeds dringender !! )
Ik hoef daar geen uitgebreide dankzeggingen voor, echter de minachting doet pijn.
Ik heb altijd geloofd dat ik veel belangeloos doe, echter toch minder dan ik zelf altijd geloofde denk ik nu, anders zou het toch niet zo onnoemelijk veel zeer doen, om gewoon niet gezien te worden.
Ik ben een van nature blij mens, zie altijd zon en vreugde, vier het leven in al zijn facetten, beweeg mee met de stroom en zie wel wat het allemaal brengt ;) , merk daarnaast echter dat ik toch wel graag wil voelen en beleven dat wat ik doe gewaardeerd wordt, dat ik met respect behandeld word, ik heb zo lang geloofd dat dat wat je geeft ook bij je terug komt, echter die balans, dat geloof lijkt te verdwijnen , ingehaald te worden door dat wat er is , dat wat er gebeurt en dat verbaast me dat weer , en brengt me bij mijn waarden en normen stuk, wat doet er echt toe ??? wat heeft voor mij nou werkelijk waarde ??
Mijn oervertrouwen in liefde , ik blijf geloven in liefde en dat maakt dat mijn spinsels in zwaarte inboeten, dat ik hoop blijf houden dat overleven ooit toch weer leven wordt.
Ik zie de mogelijkheden ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten