Vandaag is het vrouwendag, een dag waarop de rechten van vrouwen centraal staan. Ik vier dat elke jaar met mezelf en ook af en toe met andere vrouwen. Vroeger altijd in het vrouwengebeuren waar ik actief was,later met kind in Hoorn in Salto ook wel . Daarna hield het op ik kreeg een man , meer kinderen, deze man is niet zo van het vieren en van de actie. Meer en meer raakte ik op een eiland, een van onze kinderen overleed en nog verder raakte ik van mezelf verwijderd , er moest nl gezorgd worden, muren overeind gehouden worden en die muren brokkelden harder af dan ik kon bouwen, ik miste een tribe, mensen die mee konden bouwen, ik miste vrouwen. Later nog weer was er het soulcenter , met de vrouwen ;) zo fijn. Echter het kwam in mij niet helemaal overeind , ik bleef in de schaduw van mezelf , klein, onzeker en gewond.
En weer besefte ik dat het zo jammer is dat onze westerse samenleving toch wel erg uit eilandjes bestaat.
Ik zocht, keek om me heen met al mijn pijn en zag niet wat ik zocht , kon het niet vinden, niet in mezelf en ook niet om me heen.
Ik vroeg heel vaak om hulp, uiteindelijk bij een concullega therapeut en dat terwijl ik de hulpverlening als bedroevend ontoereikend had ervaren in de tijden daarvoor. Zonder het ze kwalijk te nemen, wist ik dat ze het gat in mijn bestaan niet zagen, mijn kinderverdriet, het alsmaar strijden voor bestaansrecht , dat kwam helemaal niet in beeld, de eenzaamheid die ik leefde. Daar hadden we het niet over.
Deze concullega echter prikte daar dwars doorheen en zag al mijn pijn , gaf het een naam en sloeg haar armen om me heen en ik durfde te ademen.
Ik slikte en snikte en voelde heel langzaam dat vrouwen nodig had , dat iemand de muziek in mijn leven had uitgezet en dat ik dat goed gevonden had , niet met toestemming vanuit mijn bewustzijn natuurlijk , echter wel door het te laten voor wat het was.
Hand in hand zetten we stappen, ik kwam overeind al het beuken en laten struikelen kreeg me niet meer op de grond, er kwamen immuun-ziekten , ik brak mijn enkels, echter elk jaar was er Lorelei, en ieder jaar waren er meer " cliënten " op mijn pad. Mijn rode tenten en maancirkels , ze zijn zo voedend, zonder dat, had ik het echt veel slechter gehad met mezelf , ik ontdekte echter ook in mezelf een honger naar een tribe , een groep vrouwen waar je het goed mee hebt, waar je van op aan kan , die je vertrouwen kan . En ik ontdek steeds meer dat ik moeite heb te vertrouwen , zo vaak beschaamd daarin, het zo zo ongelooflijk diep, de wonden van mijn kindertijd en jonge jaren werken zo door in het dagelijkse. De struggle om financieel overeind te blijven heeft in mijn gezinsleven zijn sporen heel diep getrokken , het totaal pakket aan pijn wil ik afschudden , het lukt me de laatste paar jaar eindelijk om te zorgen dat er wel altijd eten is , nu de rest nog ;) Ik geloof erin, onder de wanhoop en de pijn zit toch mijn altijd optimistische vrolijke pientere kleine meisje , het kind in mij wat me overeind houdt, ook als alles om me heen koud en kil is, als de ene rekening na de andere op de mat ploft , als er donkere wolken zich samenpakken boven mijn hoofd , als ik geen enkele nabijheid van lief ervaar, dat meisje wat altijd blij is, zet de muziek terug aan, helpt me overeind en zegt me dat ik liefde mag voelen, dat er echt wel mensen zijn die me lief hebben, dat ik net als iedereen van nature bestaansrecht heb, dat ik er mag zijn en met mij alle vrouwen .
Daarom vier ik vrouwendag, omdat we anders vergeten hoe onmetelijk krachtig we zijn.
