Vandaag is het 4 maanden geleden dat wij mijn vader hebben begraven , 4 maanden waarin er dingen gebeurden die ik echt niet voor mogelijk had gehouden als je me er eerder naar gevraagd had.
De afwikkelingen van de nalatenschap gaan zeer moeizaam en slurpen derhalve energie , mijn vaders idee om het makkelijker te maken heeft het juist vele malen ingewikkelder gemaakt. Ruimte voor verdriet is er bijna niet. De zomer die ik als een zomer voor bijtanken en ontspannen had gedacht werd er 1 van veel regel-dingen en zorg. Onze campingplek waar we zo graag meer wilden zijn zag ons minder dan ooit, mijn immer aanwezige restantje BO stak weer stiekempjes de kop op, ik ademde erin en nam het voor wat het was.
Slechts 1 festival was er dit jaar, gelukkig heb ik ook veel gemasseerd , AC en QT ambulant gegeven. Helende en helpende gesprekken op locatie aren ook echt fijn om te mogen geven en de Karavaan had de hele zomer fijne dingen te doen ;) . Naast alle zorgstress was er dus ook genoeg fijns.
Toch voelt het als een zomer die verdronk in dat wat er allemaal was, een zomer die niet echt gevierd werd, helaas.
Ik ben moe , zooooooo moe van alles wat is , er gebeuren zo veel dingen waar ik geen invloed op uit kan ( of wil ) uitoefenen en dat put uit. Ik huil veel ( de overgang en de BO resten maken dat ik sowieso snel "lek" )
Ik probeer het allemaal weer overeind te krijgen, te houden of wat er dan ook van toepassing is . Ik ben met dat wat is en dat is niet altijd zo simpel als het lijkt.
vrijdag, september 10, 2021
10 09 2021
vrijdag, juli 30, 2021
30 07 2021
Bijna 3 maanden geleden overleed mijn vader, elke dag nam ik me voor te schrijven over wat dat met me doet, elke dag opnieuw zocht ik naar woorden en vond ze niet.
Ik ben gestopt met zoeken , een gevoel in woorden vangen ..........hoe doe je dat, en hoe rouw je als je na het sterven van je vader een berg modder met stront door moet graven op zoek naar dat wat essentieel is en er toe doet. Ik ben het zoeken moe, het valt niet mee met een notaris te moeten communiceren die steeds maar zegt terug te zullen bellen en bij wie dat naar 3 maanden nog niet een keer is gelukt. Steeds als ik bel, wordt er gezegd dat men terug zal bellen , enkel gebeurt dat niet./
Naast verdriet en verwarring, die het brengt, vooral ook bij mijn moeder, is dit nou net niet een manier om aan het werken aan verlies toe te komen.
Het valt me zwaar, het missen van mijn vader, het zien van wat en wie ie ook was, samen met een van mijn zussen moeders steunen waar we kunnen, helpen , begeleiden ( wat deed mijn vader veel )
Vorm en ruimte geven aan mijn verdriet, kleur en klank, veel uit mijn hoofd in mijn gevoel , dansen tot de zon op komt en voel steeds weer voelen, waar ben ik, wie ben ik , wat doet deze onmetelijk diepe pijn met mij. En waar komt ie vandaan, dat mag ik ook voelen, die intensiteit, zo niet te vergelijken met het verlies van mijn kind .....................
