30 07 2021

 Bijna 3 maanden geleden overleed mijn vader, elke dag nam ik me voor te schrijven over wat dat met me doet, elke dag opnieuw zocht ik naar woorden en vond ze niet.
Ik ben gestopt met zoeken , een gevoel in woorden vangen ..........hoe doe je dat, en hoe rouw je als je na het sterven van je vader een berg modder met stront door moet graven op zoek naar dat wat essentieel is en er toe doet. Ik ben het zoeken moe, het valt niet mee met een notaris te moeten communiceren die steeds maar zegt terug te zullen bellen en bij wie dat naar 3 maanden nog niet een keer is gelukt. Steeds als ik bel, wordt er gezegd dat men terug zal bellen , enkel gebeurt dat niet./

Naast verdriet en verwarring, die het brengt, vooral ook bij mijn moeder,  is dit nou net niet een manier om aan het werken aan verlies toe te komen.

Het valt me zwaar, het missen van mijn vader,  het zien van wat en wie ie ook was, samen met een van mijn zussen  moeders steunen waar we kunnen, helpen , begeleiden ( wat deed mijn vader veel )
Vorm en ruimte geven aan mijn verdriet, kleur en klank, veel uit mijn hoofd in mijn gevoel , dansen tot de zon op komt en voel steeds weer voelen, waar ben ik, wie ben ik , wat doet deze onmetelijk diepe pijn met mij. En waar komt ie vandaan, dat mag ik ook voelen, die intensiteit, zo niet te vergelijken met het verlies van mijn kind .....................