10 09 2021

Vandaag is het 4 maanden geleden dat wij mijn vader hebben begraven , 4 maanden  waarin er dingen gebeurden die ik echt niet voor mogelijk had gehouden als je me er eerder naar gevraagd had.
De afwikkelingen van de nalatenschap gaan zeer moeizaam en slurpen derhalve energie , mijn vaders idee om het makkelijker te maken heeft het juist vele malen ingewikkelder gemaakt. Ruimte voor verdriet is er bijna niet. De zomer die ik als een zomer voor bijtanken en ontspannen had gedacht werd er 1 van veel regel-dingen en zorg. Onze campingplek waar we zo graag meer wilden zijn zag ons minder dan ooit, mijn immer aanwezige restantje BO stak weer stiekempjes de kop op, ik ademde erin en nam het voor wat het was.
Slechts 1 festival was er dit jaar, gelukkig heb ik ook veel gemasseerd , AC en QT ambulant gegeven. Helende en helpende gesprekken op locatie aren ook echt fijn om te mogen geven en de Karavaan had de hele zomer fijne dingen te doen ;) . Naast alle zorgstress was er dus ook genoeg fijns.
Toch voelt het als een zomer die verdronk in dat wat er allemaal was, een zomer die niet echt gevierd werd, helaas.
Ik ben moe , zooooooo moe van alles wat is , er gebeuren zo veel dingen waar ik geen invloed op uit kan ( of wil ) uitoefenen en dat put uit. Ik huil veel ( de overgang en de BO resten maken dat ik sowieso snel "lek" )
Ik probeer het allemaal weer overeind te krijgen, te houden of wat er dan ook van toepassing is . Ik ben met dat wat is en dat is niet altijd zo simpel als het lijkt.