schreef ik al over Xaar , en over uitwaaien enzo
en uitgewaaid dat hebben we ......., maar het was niet genoeg , de tranen zijn en blijven nog even.De pijn is er ook op de dag dat we jou begraven hebben Xaar, dat afscheid van jou , ik voel het soms weer, die pijn zoooooo intens , ik mis je steeds meer .Het is OK , ik heb het wel een plek gegeven , maar dat betekend niet dat ik je niet mis helaas . Wat ook gewoon heel zeer doet is dat er weinig mensen zijn die jou herinneren , die jou dag noemen .
Juist mensen van wie ik dat wel graag zag........
Maar goed , het is zoals het is , al doet het wel onnoemelijk veel verdriet.
4 opmerkingen:
Hè get meid. Ik weet uit mijn naaste omgeving dat het belangrijk voor de ouders kan zijn, te voelen dat we weten dat jullie meisje geleefd heeft en dat ze bij jullie hoort. Om die reden ga ik nog wel eens naar het graf van het dochtertje van mijn vriendin. Het meisje mocht maar 1 dag leven en stierf, totaal onverwachts.
Ze hoort er bij, net zo als het verdriet.
Wij denken aan jullie allemaal.
Kus. Britt
He meissie toch....
Ik wou dat ik wat zinnigs tegen je kon zeggen...
Maar ik weet niets. :-(
Lieverd, mijn hart loopt over voor jou en je verdriet.
Ik weet niet wat te zeggen.
Alleen dat jij en Xaar in onze gedachten zijn.
Liefs Irene
"grappig" ik ben ook al een week verdrietig. 7 oktober kregen wij nieuws, maar nu besef ik (weer) hoe goed dat nieuws was.
Nog een week dan is het herfstvakantie, dan kunnen jullie samen uitwaaien.
knuffel
Mieke
Een reactie posten