Gisteren avond in de stilte voelde ik die vraag weer opkomen..............
Na een leuke middag waar ik me echt lekker voelde in het gezelschap van velen, heel veel gepraat met derden, was er gewoon toch weer de hamvraag, die vraag die me maar bezig blijft houden, waarom zijn zoveel mensen ( incl mezelf ) zo ontzettend bang voor afwijzing, wat heeft gemaakt dat we zoveel angst hebben onszelf te zijn, ons authentieke zelf te leven.
Ik kijk ernaar , voel erop en snap het niet .
Omgeven door allemaal mooie warme lieve mensen en steeds in gesprekken blijkt dat we allemaal zo beschadigt zijn , de een in dit de ander in dat en allemaal moeten we er voor waken dat we niet onze angst gaan leven.
Enkel al dat zijn vervuld me van pijn en maakt me verdrietig.
Wat zou het mooi zijn als we ons kunnen richten op de overeenkomsten ipv op de verschillen
Wat zou het mooie zijn als we die angst om te ontmoeten om in verbinding te gaan los konden laten , zodat we gaan samen kunnen zijn , wie we zijn !!
Voluit .
1 opmerking:
ja, daar teken ik voor
dit houd mij ook zo bezig, van tijd tot tijd
waarom zijn we niet wat blijer met onszelf?
waarom zijn we voor onszelf nooit goed genoeg?
waarom brengen we ons ego niet wat meer in balans? 't slaat altijd op een of andere manier de ene of de andere kant uit
Een reactie posten