vrijdag, oktober 07, 2011

7 oktober 1999 7 oktober 2011

Een dag als alle andere en toch ook niet . 12 jaar geleden vond er op 7 oktober een aardverschuiving plaats in mijn bestaan.
Met een reikwijdte die zijn weerga niet kent , het is niet dat ik eeuwig in verdriet ben en ook niet er van alles zijn zin verloor , nee juist niet , alles heeft meer zin gekregen , alles heeft meer geur , meer kleur gekregen . Xarah's cadeau naar mij was dat ik bewust werd, dat ik op onderzoek ben uitgegaan.
Diep in mij zelf vond ik antwoorden op dat wat er aan vragen ontstaat al je kind overlijdt.
Mijn engelendochter leerde me meer over het leven , door te sterven, dan ze ooit had kunnen doen als ze was blijven leven , in die zin is haar overgaan een cadeau geweest . Ik ben haar daar onmetelijk dankbaar voor
Door haar zijn hier , heb ik ervaren dat dingen zijn zoals ze zijn , er is geen waarom , het gebeurt, en van dingen die gebeuren kun je door die ervaring wijs worden in dat stukje , of niet , dat is ook weer gewoon iets wat gebeurt of niet ;0)
Er is geen goed , geen kwaad , dat zijn waarden die wij toekennen aan dingen die gebeuren, dat geeft ons mensen houvast , kaders waar binnen we ons veilig wanen.
Ik ben dichter bij mezelf en bij de natuur gaan leven , het kost me soms moeite bij mezelf te blijven , maar het bewustzijn is er , ik voel het als ik afdwaal, een pad loop wat niet het mijne is .
Vandaag herdenken we haar , brengen we straks bloemen bij haar graf .
Vandaag is het Xarahdag , de eerste jaren een dag die velen met ons meeleefden in ljjfelijke aanwezigheid , de laatste jaren steeds meer een dag van mij en Nina en Merel ( en Heller schuift vaak enthousiast aan , zingt liedjes voor Xarah de zus die hij nooit kende )

Nina beleeft haar zusje , haar tweeling zusje als een zielsverwant die er niet is , ze mist haar in alles , is eeuwig op zoek naar die soulmate , inmiddels met haar hoofd wel wetend dat niet alle tweelingen soulmates zijn en met haar gevoel toch ook wetend dat zij dat wel zijn/waren.
Ze is zo half zonder haar , de eerste jaren nadat Xaar ging was ze vaak bij Nina, ze speelden samen , soms twijfelde ik aan wat ik waarnam , gewoon omdat het wat ongebruikelijk is , ofwel , omdat het nogal onbesproken is .
Maar Nina wist niet van de menselijke twijfels rondom deze zaken en zij zag/voelde/beleefde Xarah .

zo dadelijk dus naar haar plekje , klinken en bloemen brengen en dan gezellig samen praten over die leuke momenten die er waren , die keer dat ik in Schoorl de tweelingwagen even losliet om achter mijn peuter Merel van toe aan te gaan , terwijl ik me weer terug omdraaide zag ik de wagen met daarin Xarah en Nina in een gestaag tempo van het pad af naar beneden rollen met Ton daar achteraan rennend , mijn tweeling van een maand of 8 had pret in die voortrollende wagen ;-)
Xarah lachte, ze lachte altijd , een vrolijk meisje .

2 opmerkingen:

Sigrid zei

Sterkte vandaag. Wat mooi dat Nina nog zo'n hechte band heeft me Xarah. Maar wat verdrietig dat ze nu niet meer samen kunnen spelen. Tweeling zijn blijft iets bijzonders..

Anoniem zei

Door je woorden heen schijnt een prachtig, sterk, wijs mens. Zo met je pijn om te gaan, getuigt van oerkracht en moed. Wat bijzonder om te lezen.

En je mooie meisjes die nog zo met elkaar verbonden zijn... ze is nog zó dichtbij, zo'n deel van haar en van jou... zou dat ooit verdwijnen? Liefde is sterker dan de dood, dat blijkt!