Gisteren las ik op een blog van een www vriendin de prachtige zinnen :
Zodra ik mijzelf vastleg, verdwijnt vaak de creativiteit en mijn intuïtie.
Zodra ik me richt op één ding, in de veronderstelling (en de hoop!) dat dát het is, blokkeert en protesteert alles in mij.
zoooooo dat kwam binnen, wat een herkenning, de laatste jaren heb ik heel veel energie gestopt in een keuze maken, wat wil ik nou echt het meest, het liefst. En al kronkelend kwam er maar geen antwoord, dus probeerde ik uit, 1 ding , me daar op richten en oooo wat voelde dat hopeloos, wat voelde dat ontheemd, ik kan niet niet, wil het niet , het brengt me niet dat wat heelt, 1 ding, als ik kook bak naai brei spin haak schrijf heel klink zing dans (bid werk en bewonder ), voel ik mij zo helemaal verbonden, zonder beweging roest ik vast, door de borrelende bruisende stromen in mij vorm te geven, bij te stellen en steeds te bewegen kom ik in een stroom die heilzaam is, die heelt.
En op een of andere manier is het heerlijk te lezen dat meer mensen dat hebben , dat ik niet een raar vreemd uitzonderlijk apart geval ben , maar gewoon ik , mijn bruisende borrelende ik ;-) \
Dus brei ik voor Heller en Nina, naai ik voor mezelf, heel ik vandaag een prachtig mens, zing ik voor Richard , haak ik polswarmers voor Merel, lees ik een prachtig boek over liefde, hangen er strengen zelfgesponnen wol in de pan met uienschillen , terwijl en een appeltaart in de oven staat en ik met de kinderen heerlijk thuis ben en voel ik me TOP ;-) het is een heerlijke dag
1 opmerking:
;o)))
door de vele reacties op die blog van mij blijkt dat veel vrouwen zich zo voelen en dat ze zich er zo schuldig en fout bij voelen. Heel, heel veel vrouwen vinden het moeilijk om bij hun eigen heelheid te blijven en het te vieren!
Fijn, om nu jouw reactie erop weer te lezen. Dat stimuleert ook enorm om verder te schrijven! Dank je wel.
Een reactie posten