Leven

Jarenlang heb ik dingen gelaten , reageerde ik niet als iemand me pijn deed , hield ik mijn mond als ik gekwetst werd, werd ik iemand die ik helemaal niet was.
Na een intensieve training ging ik reageren , zeggen wat er aan gevoel zat en BAMMM kreeg ik klappen op mijn kop en kroop ik terug in mijn hol ;-)
Nu weer heel wat jaren later voel ik dat dat wat was, los gelaten mag worden.
De training van jaren geleden was Ok, maar zat in mijn hoofd, het was iets wat ik leerde, repeteerde en deed, maar wat niets met mijn essentie te maken had .
Dat werkte dus niet en nu terugkijkend vind ik dat eigenlijk heel logisch.

De laatste jaren ben ik een soort van kluizenaar , een soort , want niet helemaal ;), ik doe , werk , leef , maar wel heel erg op mezelf , in mijn cocon ,
Voorzichtig verbinding zoekend en vinden bij een mooie lieve warme groep mensen , langzaam de angst om afgewezen te worden loslatend .
Vertrouwend op mijn diepe weten, er gaan deuren voor me open waarvan ik niet eens wist dat ze er waren, ik ontdek, groei, bloei. Ik voel verbinding, nuances , schilder de prachtigste kleuren ( eerder veel kleurloos ). Ik LEEF .
Ik ben zo blij, deze herfst is zo mijn ding, door te blijven doen zijn er uiteindelijk dingen gaan bewegen, ik ben zo ontzettend blij dat ik de moed nooit verloren ben.

Langzaam ben ik mezelf gaan accepteren, gaan zien dat dingen zijn zoals ze zijn, dat mensen om me heen hun eigen angsten leven en in sommigen stukken misschien wel minstens zo bang zijn als ik ;-) en dat dat geeft verbinding , daar leert het leven zelf wat "samen" dan kan doen, dat angsten overbodig zijn, dat dingen gewoon "zijn" .
Er is geen goed, geen slecht, er zijn alleen gebeurtenissen, dat leven geeft zoveel ruimte .

Het heeft me laten zien dat het volslagen idioot is om mijn hele huis ondersteboven te halen als we familie bezoek verwachten om het het aanzien te geven dat het er anders uit zou zien dan het eigenlijk doet. ;0)
Gewoon zijn , dat is genoeg , voor mij geen poppenkast meer .


Klank geven heeft me gebracht waar ik nu ben, ik ben zo ontzettend blij dat Marinet van www.Stemsynthese.nl in mijn leven verscheen , klank heeft me doen overleven , vroeger al , toen ik instinctief al wist kennelijk, dat dat mij hielp.
Nu is het zo een vast onderdeel van mijn zijn, is het zo natuurlijk, hoort het zo bij mij, als ik klank geef aan een gevoel lost het op, neemt geluid het over .