Wat is dat toch dat ik me steeds maar zo druk maak voor feesten en partijen waar familie bij op komt draven , wat is het toch dat maakt dat ik liever gewoon niet naar de trouwerij van mijn jongste zusje zou gaan , en dat niet om mijn zusje , niet om mijn ouders, maar om de algehele sfeer , het bekrompen relegieuze gedachtengoed van de extreme groep waartoe een groot deel van mijn familie behoort.
Vooral het respectloze raakt me , het liefdeloze , koude en kille.
Waar is de liefde waarover ik anderen ( ook christelijk maar dan echt ) vaak over hoor , waar de warme belangstelling die ik van mensen die ook kerks geloven vaak krijg.
Vrijdag a.s trouwt mijn jongste zusje en ik ben er ziek van , een peesontsteking in mijn onderarm een schouderontsteking, misselijk bij vlagen ;-((
Een van mijn zusjes vindt dat ik provoceer, dat ik dat op haar trouwfeest deed en dat wel weer zal doen , met mijn man met lange haren en met mijn kinderen , met hoe ik doe .
Het raakte me , diep in mijn ziel , ik heb namelijk zo mijn best gedaan , steeds weer om hen tegemoet te komen en dan wordt mijn “best” afgedaan als provocatie .
Het liefste ging ik gewoon niet , maar kroop ik diep weg onder een dikke deken.
Ik wil echter niet meer wegkruipen , dat deed ik al een leven lang . Ik ben wie ik ben , wij zijn wie wij zijn en OK .
Ik wil niet steeds maar worden geraakt in mijn zijn , niet op die manier .
Het raakt mijn onzekerheid , mijn idee dat wat ik ook doe, het nooit goed genoeg is , langzaam ben ik aan het helen van die gedachte , ben ik zelf nog zo kwetsbaar in dat stukje en steeds weten de mensen van wie ik eigenlijk gewoon wil horen dat ze blij met me zijn zoals ik ben me knalhard te raken op een negatieve manier.
Pfffffffft , ik zou het graag begrijpen , maar zelfs dat lukt met niet, mijn denken volgt dit niet , mijn gevoel zegt me dat het angst is , angst van hen om geconfronteerd te worden met iets “anders”, iets onbekends, iets wat haaks staat op hun gedachten van hoe het moet .
Voor het op de bruiloftboek had ik de tekst van Het huwelijk van Kahlil Gibran gestuurd , amaai , dat kon niet en was niet juist ……
Zucht..dat is wel hoe ik denk en hoe ik voel en wat ik het bruidspaar wens ……….
Het zal wel verkeren , maar het is me zwaar te moede
Gr Elly mams van Rens Merel Nina Xarah Noa en Heller
kijk ook eens op www.meditatiecirkel.nl
1 opmerking:
hallo elly,
ik ken je helemaal nog niet en via met-verve kom ik je blog tegen. wat lijkt me dat ontzettend moeilijk om zo'n familie te hebben. ze zijn je familie, je houd van ze en je wilt ze graag omhelsen begrijp ik. wat een verdriet dat je dan zo afgewezen wordt en dan nog wel in de naam van God. ik heb veel moeite met geloof ( eigenlijk meer met wat de mensen daar mee aanrichten) maar wel respect voor de mensen die integer geloven. dit is toch niet wat jezus wilde? was de boodschap van jezus niet juist liefde? Ik hoop dat je de wijsheid kan vinden om toch op een, voor jou en voor je zusje, acceptabele manier haar bruiloft mee te maken. en iedereen is het waard gezien te worden. jij dus ook. juist jij die in dit stukje niemand veroordeeld. ik vind dat heel erg mooi van je.
liefs, marion.
Een reactie posten