Eenzaam

Ik heb er weken over na gedacht , aan de hand van een vraag bij een les , en tsjaa, ik kan er niet echt onderuit, ik ben eenzaam geloof ik.
Ik wist het zelf natuurlijk wel al, maar ervaar het toch niet echt zo.Ik hebhet druk en er is altijd veel te doen .
Toch is het wel zo, het is erin geslopen , van alle vriendinnen die ik had zijn de meesten meer vriendinnen in de kennissensfeer geworden , het hebben van 6 kinderen ,het sterven van 1 daarvan, een depressie gevolgd door een burnout hebben mij vast een poos niet de meest ideale vriendin gemaakt. En daardoor zijn er behoorlijk wat mensen gewoon afgevallen in de loop der jaren , heel langzaam , zonder dat ik het echt doorhad ,sommige mensen kwamen steeds minder langs en hadden steeds minder vaak tijd als ik belde om wat af te spreken en op het laatst dan bel je maar niet meer , dan wordt het genant.
Toch mis ik ze wel , die vriendinnen van toen.
Enkele trouwe dames bleven en er kwam ook wel wat nieuwe vrouwen bij , vooral toch ook middels mailcontact en dat is toch een heel ander soort vriendschap dan ik nu ook zoek .
Kortom , ik zoek een vriendin , iemand met wie ik uit kan gaan , met wie ik kan lachen en huilen , iemand die ook van mij en tegen mij zegt dat ik haar vriendin ben , iemand die om mij geeft en niet om mijn naaiwerk , mijn oppaskwaliteiten of wat ook , iemand die net zoveel voor mij over heeft voor mij heeft als ik voor haar.
En ik beloof dat ik het niet steeds over de was ,de kids, de zwemles , de stress om centen etc zal hebben , al zal dat moeilijk zijn , want dat is wel waar mijn leven voor een heeeeeeeel groot deel uit bestaat . Maar vooral zoek ik iemand om diepere gedachten mee te delen , om te knuffelen als ik dat zin in heb , om samen mee te gaan sjoppen naar veel te dure winkels, alles passen en dan zeggen nee toch niet mijn smaak , kortom iemand om de lol mee te beleven die ik nu enkel bleef op papier middels email ;))
Wie weet komen wat kenissen en ik weer dichter tot elkaar , wie weet wordt het wel weer ouderwets knus tussen sommigen van hen en mij , toch twijfel ik daar aan , want ik ben dus wel heel erg verdrietig om sommige vrouwen die mij langzaam lieten vallen ...

Best raar om me dit te realiseren , bets raar om er bij stil te staan dat mijn beste vriendinnen dus niet meer mijn beste vriendinnen zijn , best raar ook om me te realiseren dat ik meteen weer bij ze op de stoep zou staan als ze me zouden bellen en me nodig zouden hebben. En dat moet ik dus afleren, daar ging die les over , ik moet stoppen met steeds maar te geven , ik moet leren ontvangen, leren aan te nemen.
In plaats van te omarmen moet ik toestaan dat ik omarmt word, pffffffffft . Moeilijk , maar wel nodig denk ik , want die melancholie , dat ontheemde gevoel , dat komt daar vandaan , dat is de vertaling van mij voor die eenzaamheid .
Ik mag dus beter om mee heen kijken en meer ervaren wie er wel voor me zijn, mag openstaan voor mooie dingen en hoef niet alsmaar sterk te zijn. Ook dat wist ik wel , ik mijn hoofd , maar langzaamaan ben ik het aan het ervaren ..........