Feesten en feestjes

Feesten en feestjes zijn er te over, zo aan het eind van het schooljaar en zo dol als
ik ben op vieringen zo "eng" vind ik feesten en feestjes.
Ik zie dat ik mijn kinderen daar een kronkel in heb voorgeleefd , zij
kunnen ook minder met feestjes en vieringen, dat is geen probleem.

Even kort wat voor mij het verschil is, op een feestje kom je samen en is het
de bedoeling dat het leuk wordt.
Op een viering kom je samen en vier je door middel van een actieve rol
iets.

En daar zit het hem, ik heb die activiteit, dat handvat nodig om een
soort van houvast te hebben.
Om daarin te kunnen ontspannen.
Op een feestje weet ik gewoon niet "hoe" het werkt, heb ik geen idee
hoe me te gedragen, wat ik wel en niet kan zeggen en word ik helemaal
naar van angst in mij om al die nieuwe mensen die er zouden kunnen komen.

Vroeger waren er nooit feestjes ( mijn kindertijd) , dat hoorde denk
ik niet bij het soort christelijkheid wat mijn ouders leefden .
Als jongere danste ik , dat was dan de activiteit waarin ik me kon
ontspannen. Contact zoeken deed ik nauwelijks, doodsbang om afgewezen
te worden, een leven lang al.

En nu nu kan ik er niks mee, zweet ik al weken van te voren peentjes
. Als er een dansfeest is, geen probleem, dan heb ik die dansvloer en
komt het allemaal goed ;-)).
Ik weet dat het onzin is, maar eigenlijk weet ik nooit goed of ik
welkom ben, iets wat niet met de werkelijkheid strookt, maar wel in
mij leeft.
Ik zit dan maar te zitten en voel me tegen beter weten in "the
univited guest ".
.................