Wat wordt ze groot , mijn Merel kind, nog een kleine week en dan is ze basisschoolleerling af.
Ietwat melancholisch word ik daar toch echt wel van.
Mijn tweede kind die de eerste jaren van de VS achter zich laat en de rest van de jaren op de voortgezette VS in Bergen gaat volgen.
Soms vraag ik me af of mijn keuzes juist zijn geweest voor haar, voor mij, voor ons allemaal.
Ik wandelde vanmiddag in gedachten terug in de tijd. Onder meer doordat 1 van de kleuter juffen die ook Merel had , afscheid van de school naam ( ik zal haar missen )
Ik moest zomaar denken aan Merel haar complexe start op school. Aan mijn mooie bange meisje , mijn dametje die in haar o zo jonge leventje al zo ontzettend veel had meegemaakt , ik had het haar en ons best willen besparen.
Net twee jaartjes oud was ze, mijn hummmel , toen ik zomaar van de een op andere dag haar leventje verdween , het ziekenhuis in om vervolgens pas haast een jaar later weer thuis te komen om voor haar te zorgen , voor zover dat lukte , want dat jaar was ZWAAR geweest , voor ons allemaal.
Mijn grote stoere zoon van 4 begreep er ook niet veel van , maar kon het iets meer hebben. Bijna een jaar lang zorgden anderen , vooral oma, voor ze.
Ik heb me er jaren schuldig over gevoeld, geprobeerd dat op een of andere manier te compenseren.
Door dat wat er allemaal al had plaats gevonden in ons gezin , was Merel niet de makkelijkste kleuter , dat en gewoon wie ze is maakten het soms moeilijk de juiste weg met haar te kiezen.
Op advies van derden ging zij versneld naar de eerste klas , soms vraag ik me wel af of dat de beste keuze is geweest .
Ze heeft 6 jaar lang een schat van een meester gehad , wat ben ik blij met hem .
Ook haar juf heeft dingen toegevoegd , maar het was vooral de eerste jaren toch ook vooral de band met deze meester die vormde .
Ik weet dat dat wat ze leerde vooral stevigheid is , dat de wortels die ze heeft , stevig zijn.
Ze groeit en bloeit , mijn heerlijk dochter.
Ze heeft me keer op keer verrast , als ze een rol meer glans gaf dan ie had , als ze klaar stond voor derden , een hart van goud , mijn Merelkind.
Ik zal haar missen op het schoolplein , als ze me onstuimig in de armen vloog.
Tegelijk met mijn mijmeringen over Merel , piept bij me op wat iemand ooit zei.
" Je kiest voor de VS en hebt dan bepaalde verwachtingen, die verwachtingen zijn een deel van jou en je weet niet of een school , een groep leraren , een groep ouders die waar kan maken ".
Die zin over denk ik vaak . Zijn mijn verwachtingen ten aanzien van de school uit gekomen en vooral , waren/zijn ze reeel ???
Ik denk dat mijn verwachtingen hoger waren dan wat het geworden is , voor de kinderen is het er fijn, toch heb ik er veel gemist waar ik wel op gehoopt had .
Mijn verwachtingen waren hoog , ik zocht er wat je misschien niet vindt op een school , alleen dan in films of boekjes ;)
En dat is best wel jammer , dat vage teleurgestelde gevoel.
Een teleurstelling vooral toch naar mezelf , dat ik mijn angsten niet meer ruimte heb gegeven.
Misschien is teleurstelling niet het juiste woord, meer een soort van gemiste kans, mijn eeuwige angst voor afwijzing blokkeert me soms zo ontzettend .
Kennis, niet om een vat mee te vullen, maar om een vuur te ontsteken
en
“Non scholae set vitae discimus”: “We leren niet voor school, maar voor het leven.”
dit waren de zinnen die me naar de VS toe trokken .
Die me voor VS onderwijs lieten kiezen.
Zinnen waar het wat mij betreft allemaal om draait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten